სტატიაში განხილულია დავით გურამიშვილის ორი ლექსის („ლოცვა, ოდეს დავითს ტყვეობასა შინა მოშივდა და ღმერთს პური სთხოვა" და „სამების ვედრება: გზის წარმართვის თხოვნა დავითისაგან") რაობა და არსი, რომელთა წყაროა საუფლო ლოცვა „მამაო ჩვენო". ამ ლექსებით წარმოჩნდა პოეტის ქრისტიანული მსოფლმხედველობა და გამოვლინდა მისი პოეტური შესაძლებლობები.